ลุงครับ ผมเหนื่อยจัง

       
 วันนี้มีหลานคนนึง มาปรับทุกข์ให้ฟังทำนองว่า เหนื่อยเหลือเกินกับการวิ่งตามความฝัน ยิ่งวิ่งมันก็เหมือนยิ่งห่างไกลออกไปทุกที ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ทัน หมดทั้งแรงสิ้นทั้งกำลังใจ สภาพแวดล้อมทั้งเพื่อนทั้งครอบครัวกดดันจนแทบจะโงหัวไม่ขึ้น ภาระความหวังของครอบครัวหนักอึ้งจนไหล่แทบจะหลุดออกจากบ่า ... ผมไม่ไหวแล้วครับ..ลุง...เหนื่อยเหลือเกิน...ผมจะทำอย่า่งไรดีครับ
          ผมยิ้มแล้วบอกว่า เออ..มานี่สิ..มานั่งตรงนี้..พร้อมกับชี้มือให้เขามานั่งข้างๆผม เท่าที่ฟังที่น้องเล่ามา ผมก็เข้าใจนะ ภาระรอบๆตัวมันหนักจริงๆ เขาบอกผมอีกครั้งว่า ผมไม่ไหวแล้วลุง เหนื่อยจริงๆ ผมบอกเขาว่า ยิ่งวิ่งมันก็ยิ่งเหนื่อย ในเมื่อเหนื่อยนักทำใมไม่หยุดวิ่งซะหล่ะ พักให้หายเหนื่อย แล้วลองมองรอบๆตัวเราดูซิ เมื่อเราหยุดแต่โลกมันไม่ได้หยุดตามเรา มันจะเคลื่อนไปเรื่อยๆ เขาถามว่าแล้วต้องทำอย่างไร ผมบอกก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย สรรพสิ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป มันเป็นอนิจจังไม่เที่ยงแท้ 
          ก่อนอื่น กับเพื่อน จงหยุดแข่งกับสรรพสิ่งรอบตัว แต่เราจงแข่งกับตัวเอง ทำดีที่สุดเท่าที่สติปัญญาของเราจะทำได้ แค่ไหนก็แค่นั้น กับครอบครัว จงบอกความจริงกับเขาให้เขารับรู้ถึงปัญหาของเรา เราต้องการกำลังใจที่จะเดินต่อ ความปรารถนาดีของท่านช่างกดดันลูกเสียเหลือเกิน กับสิ่งรอบตัว หยุดวิ่งตามความทันสมัยซะที ความอยากมันไม่มีจุดที่สิ้นสุด วันนี้อยากได้ก็พยายามไขว่คว้าพยายามดิ้นรน เป็นเจ้าของมันให้ได้ เมื่อได้มาแล้ว ก็ดีใจประเดี๋ยวประด๋าว วันนึงจากความภูมิใจตื่นเต้น มันก็กลายเป็นความเคยชิน จากนั้นก็ดิ้นรนที่จะหาสิ่งตื่นเต้นใหม่ๆมาทดแทน ไม่รู้จักจบจักสิ้น แล้วเมื่อไหร่มันถึงจะสิ้นสุดเสียที
          พระพุทธองค์ท่านยังทรงเคยตรัสกับ จอมโจรอหิงสกะหรือที่เรารู้จักกันในนามของ อรหันต์องคุลีมาลว่า "เราหยุดแล้ว แต่ท่านยังไม่หยุด" เช่นนี้่แล้ว น้องยังคิดจะวิ่งต่อรึป่าวหล่ะ เขาตอบผมว่า ไม่รู้สิลุง มันยังตัดสินใจไม่ได้ ผมยิ้มครับ แล้วก็บอกว่าก็ลองคิดดูก็แล้วกันนะ เขาขอบคุณผม ผมก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรยินดีเสมอ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ... เขาขอบคุณผมอีกครั้ง ...ก่อนที่จะเอ่ยปากรำ่ลากัน